Kempi werd misleid door
prachtige leugens over de islam

We leven in een razendsnelle samenleving waarin groepsidentiteit nieuwe kaders krijgt. Voor rapper Kempi is dat niet anders. Hij zocht naar de waarheid over zichzelf, z’n voorouders en God. Hij kwam terecht bij de Islam. Zoals bij veel Antillianen en Surinamers speelt het slavernijverleden van Europa een belangrijke rol bij die keus. Soms lijkt het een vorm van afzetten tegen de Westerse maatschappij en het duistere verleden van haar voormalige machthebbers. Ze voelen zich terecht tekort gedaan doordat elke tastbare connectie met hun voorouders, inclusief cultuur en religie, is afgenomen door zichzelf christelijk wanende slavendrijvers.

Hoewel veel blanke Europeanen ook voorouders hebben die, door islamitische staten, tot slaaf zijn gemaakt, kan een blanke Nederlander onmogelijk beweren dat hij de pijn van mannen als Kempi begrijpt op een manier die verder gaat dan het rationele. Zij wonen nu eenmaal in een land dat is gesticht door mensen die eruit zien als zij. En voor zover ze weten, is hun achternaam ook echt hun achternaam. Dus over de terechte vraagtekens die Kempi zet bij het koloniale verleden van Nederland zul je ons dan ook niet horen.

Cringe moment

Maar nu we hebben geluisterd naar het bekeringsverhaal van Kempi, kunnen we wel op papier zetten hoe de rapper op een vreselijke manier is misleid door zijn moskee en de moslims om hem heen. Eén van de grootste cringe momenten in het interview ging over de nieuwe naam die hij zichzelf heeft gegeven: Bilal. Als we een bitcoin kregen voor iedere keer dat een Antilliaan of Surinamer zichzelf doopte tot ‘Bilal’, waren we nu miljonair. Het is de meest standaard naamkeus onder die groep bekeerlingen naar de islam en dit heeft alles te maken met hun (vaak incomplete) studie naar slavernij en de incomplete verhalen die ze van moslims horen. Ze vernoemen zich naar Bilal ibn Rabah, een Afrikaanse slaaf die, na zijn bekering tot de islam, door de eerste moslims werd vrijgekocht. Deze naamtraditie laat wat ons betreft goed zien hoe bekeerlingen steeds door hetzelfde verdraaide verhaal over de beginfase van de islam worden geïndoctrineerd.

De waarheid

De waarheid omtrent Bilal ibn Rabah ligt namelijk heel anders. Bilal werd vrijgekocht omdat hij moslim werd en niet omdat de moslims tegen alle slavernij waren. Dat blijkt uit de oudste biografie over het leven van Muhammad. Daarin valt ten eerste te lezen dat Bilal niet met geld werd gekocht maar met een ruilmiddel: een andere zwarte slaaf. En die slaaf was geen moslim.[1] Degene die Bilal vrijkocht had dus zelf een zwarte slaaf in zijn bezit en kon derhalve onmogelijk een tegenstander zijn van deze praktijk. Hij liet de slaaf zelfs achter bij een slavendrijver waarvan bekend was dat hij niet terugdeinsde voor grof geweld tegenover zijn slaven. Welk licht werpt dit op het geromantiseerde verhaal over een slaaf die moslim werd in de naam van vrijheid en gelijkheid voor iedereen? Zou Kempi dit deel van het Bilal verhaal gehoord hebben?

De winkel draait goed

Maar waarom zouden moskeeën ermee ophouden deze leugens te verspreiden, als het spreken van de waarheid voor hun geen afdoende motivatie is? Het fungeert immers als het ideale laatste zetje in de rug van een Antiliaan die zich onderdrukt voelt door het Westen en alles wat erbij hoort. Met deze wetenschap was het pijnlijk om te horen hoe Kempi beschreef hoe hij zijn nieuwe islamitische naam koos. Hij sprak met een moskeemedewerker over zijn voornemen om zich Bilal te noemen. Die maakte hem vervolgens wijs dat hij “toevallig” precies dezelfde naam voor de rapper in z’n hoofd had, alsof dit was ingegeven door Allah, in plaats van het precedent van honderden Antilliaanse en Surinaamse mannen die hem voorgingen. Het barst van de Surinaamse en Antilliaanse bekeerlingen met de naam Bilal, omdat ze allemaal geloofden in de mythe dat de stichter van de islam alle Afrikaanse slaven wilde bevrijden en dat Bilal de eerste was. En iedere moskee in Nederland weet dit.

Toch weigeren veel islamitische instanties hier eerlijk over te zijn. Dat is aantoonbaar. Neem bijvoorbeeld Discover the Truth, een islamitische website die nota bene antwoorden zegt te geven op zogenaamde christelijke leugens over de islam. In een artikel over Bilal ibn Rabah halen ze exact dezelfde bron aan als hierboven. Alleen stopt het citaat daar precies voordat Bilal wordt geruild voor de andere zwarte slaaf. Dit is geen oprecht foutje meer te noemen, maar het oplichten van moslims en anderen met een interesse voor de islamitische omgang met slavernij. Een bewuste misleiding die we vaker zien bij websites als Discover the Truth.com.

Islamitische slavernij

Dat bredere mondelinge verhaal waarbinnen de Bilal-mythe beweegt, leert ook dat de Islam slavernij afschafte en respect had voor de Afrikaanse cultuur. En ook dat is kolder. In de overleveringen over het leven van Muhammad (hadith), staat duidelijk dat de profeet en zijn metgezellen op ieder moment mannen, vrouwen en kinderen als slaven veroverden, kochten en verkochten. Ook Afrikaanse slaven! [2] [3] [4] [5]

In de Koran worden slaven doorgaans aangeduid met de poëtische term ma malakat aymanukum, wat letterlijk neerkomt op ‘datgene wat je rechterhand bezit’. Denk bijvoorbeeld aan de eerste verzen van Soera 23 waarin staat dat een moslim seks mag hebben met zijn vrouwen én zijn: ma malakat aymanukum.

Het is dan ook geen verrassing dat alle islamitische staten die daarna gekomen zijn, inclusief het Ottomaanse rijk, aan slavernij deden. Het gebruik kent immers een rechtstreekse lijn terug naar de tijd van Muhammad. En hoe impopulair het ook is om te zeggen: dat ging anders bij het christelijke slavernijverleden. De stichter van die religie en zijn ‘metgezellen’ hebben nooit één slaaf gehad of verhandeld. Christenen hebben dat eeuwen later wel gedaan, maar niet in opdracht (of navolging) van Jezus en zijn discipelen. Het Nieuwe Testament spreekt zich juist ferm uit tegen mensenhandel.[6]

Muziek: haram, twee vrouwen: halal

Later in het gesprek van Kempi gaat het over de twee vrouwen waarmee hij leeft. Dat hij daar juist nu zonder schaamte voor uitkomt, kan moeilijk worden losgezien van zijn bekering naar de islam. Want het trouwen met vier vrouwen tegelijk is voor moslims nu eenmaal toegestaan. Zelf was hij al op dit idee gekomen waarna hij zichzelf de ‘beperking’ gaf van twee dames die het van elkaar weten, zodat hij structuur kon aanbrengen in zijn soms problematische seksuele lusten. Als vervolgens blijkt dat de religie van je vrienden een legale uitbreiding naar vier vrouwen mogelijk maakt, lijkt de keuze om je bij hen aan te sluiten definitief gemaakt.

Kempi gaf verder aan dat hij begrijpt dat je in de islam geen muziek mag maken, al weet hij nog niet of hij dat zelf gaat praktiseren. Maar lang niet alle moslims zijn het eens met die strenge doctrine omtrent muziek. Deze invulling van Kempi doet ons dan ook vrezen dat de moslims waarmee Kempi zich heeft ingelaten veel strenger zijn dan de gemiddelde moslimgemeenschap.

Geweld

Het is daarom te hopen dat Kempi zijn agressie niet gaat omzetten in religieus gelegitimeerd geweld, zoals veel radicale bekeerlingen dit deden. Daarover sprak hij zich even uit, toen hij islamitisch geweld een misvatting noemde en zei dat het vanzelf wel over zal gaan, zoals dat bij de christenen is gebeurd. Deze denkfout maken meer mensen. Ze geloven dat het een soort proces van evolutie is waar iedere religie doorheen gaat. Kortom: de islam wordt, als door een wonder, direct geweldloos zodra het de 600 kalenderjaren achterstand op het christendom heeft ingehaald. Christelijk geweld, begon echter pas eeuwen na Jezus, als een uitwas van de Middeleeuwse tijdgeest, terwijl islamitisch geweld stamt uit het leven van Muhammad. Hoe moet Islamitisch geweld ooit eindigen als het begonnen is bij het morele voorbeeld van die gemeenschap?

Vooralsnog hebben we niet het idee dat Kempi open staat voor de extreem gewelddadige kanten van de islam. Maar hij kiest wel voor een religie waarmee hij slechte gewoonten als overspeligheid, vrouwonvriendelijkheid en geweld niet afzweert maar slechts reguleert. En bij het luisteren naar zijn verhaal werd voor ons duidelijk dat hij zijn kennis over de Islam niet heeft laten invullen door een zorgvuldige studie van de bronnen, maar door mooie verhalen uit zijn directe omgeving. Of het beter voelt? Ongetwijfeld, maar we leven in een tijd dat het spreken van de waarheid langzaamaan weer belangrijker wordt dan het volgen van je begeerte.