De eerste pleiter in een rechtszaak schijnt gelijk te hebben, maar de woorden
van de wederpartij werpen pas volledig licht op de zaak. (Spreuken 18:17)
Dit is een reactie op een artikel dat geschreven is door een moslim die een poging doet om aan te tonen dat het Christendom niet veel met Jezus te maken heeft maar bijna geheel aan Paulus toe te schrijven is. Moslims van vandaag de dag, en vooral in apologetische kringen, hebben het gemunt op de apostel Paulus en doen vaak pogingen om via Paulus de Bijbel in diskrediet te brengen en daarmee het evangelie te ondermijnen.
In een poging om het Avondmaal los te koppelen van Jezus en toe te schrijven aan Paulus, via de auteur Lucas, willen moslims ook hier de link maken naar Paulus en aantonen dat dit niet iets is dat Jezus als intentie had. En dus wordt er gehamerd op het feit dat alleen in het evangelie van Lucas de woorden van Jezus worden genoteerd dat “dit”, dus het Avondmaal, herhaald moet worden tot de nagedachtenis van Jezus.
De moslim schrijver van het artikel zegt:
“In lucas 22: 19-20 bevat de tekst wat betreft de avondmaal een toevoeging die niet voorkomt in Marcus 14-25 of Matteus 26-26. De Toevoeging; “Doe dit, telkens opnieuw, om mij te gedenken”, komt niet voor in enkele manuscripten van het Bijbelgeschrift van Lucas, waaronder de codex Bazare, niettemin wordt het wel tot het geschrift van Lucas gerekend door een overweldigende meerderheid van Bijbelse apologeten
Alhoewel de toevoeging een belangrijke oproep is van Jezus ontbreekt dit in Marcus of Matteus. We lezen het volgende in Marcus 22-25;
Terwijl ze aten, nam hij een brood, sprak het zegengebed uit, brak het brood, deelde het uit en zei: ‘Neem hiervan, dit is mijn lichaam.’ En hij nam een beker, sprak het dankgebed uit en gaf hun de beker, en allen dronken eruit. Hij zei tegen hen: ‘Dit is mijn bloed, het bloed van het verbond, dat voor velen vergoten wordt. Ik verzeker jullie: ik zal niet meer van de vrucht van de wijnstok drinken tot de dag komt dat ik er opnieuw van zal drinken in het koninkrijk van God.’
We zien echter dat de oproep om jezus te herdenken door middel van het eten van de brood en het drinken van de wijn is opgenomen in de brieven van Paulus, niet de apostelen van Jezus, maar Paulus spreekt over een oproep die Jezus gedaan zou hebben. Lucas heeft de toevoeging gekopieerd uit de brieven van Paulus, zoals we uit de teksten van Marcus en Matteus kunnen opmaken is dit een toevoeging aan de oorspronkelijke tekst. Want waarom zouden Matteus en Marcus het anders niet vermelden?”
Dus volgens de schrijver is het een probleem dat de clausule “Doe dit, telkens opnieuw, om mij te gedenken” niet in Marcus en Matteus voorkomt, maar wel in Lucas. En dus heeft Lucas dit uit de brieven van Paulus gekopieerd en in de mond van Jezus geprojecteerd. De schrijver van dit artikel doet een paar ongefundeerde aannames die, als ze daadwerkelijk valide zouden zijn en op hun beurt consequent worden toegepast op de Koran, tegelijkertijd zijn eigen Koran ondermijnen.
a. De schrijver gaat in zijn aanname zomaar ervan uit dat elk detail in elke evangelie moet worden vermeld.
Deze aanname gaat gewoonweg niet op. Iedere auteur heeft namelijk de vrijheid zijn eigen publiek te voorzien van bepaalde informatie die hij tot zijn beschikking heeft. Sommige informatie kan door de auteur weggelaten worden om verschillende redenen waar de auteur alleen mee bekend is. Dus het is niet zo vreemd dat de ene auteur van het evangelie een gebeurtenis anders verwoordt of zelfs bepaalde details weglaat waar de andere auteur die details weer wel vermeldt. Dit zien we zelfs als we Lucas met Paulus vergelijken. Waar Paulus bij zowel het brood en de wijn de woorden “doe dit tot mijn gedachtenis” gebruikt, doet Lucas het alleen na het breken van het brood.
b. Dat Lucas deze informatie van Paulus heeft.
De moslim schrijver gaat zomaar ervan uit dat Lucas deze informatie van Paulus heeft. Het is algemeen bekend bij bijvoorbeeld historici dat de basis van de evangeliën de mondelinge tradities omtrent Jezus en zijn zeggingen en daden zijn geweest. Deze worden ook wel Jezus-tradities genoemd. Een fiks aantal mondelinge tradities zijn helemaal niet in de Evangeliën (Johannes 21:25) opgenomen. Lucas en Paulus hadden beide toegang tot deze Jezus-tradities. Dat één van de evangeliën zo’n Jezus-traditie optekent die Paulus ook noemt in zijn brieven is geen bewijs dat Lucas dit van Paulus zou hebben. Verschillende auteurs maken nu eenmaal verschillende literaire keuzes en de moslim schrijver ziet daar een probleem in dat er niet is.
Sterker nog, wanneer wij naar de Koran kijken en dezelfde verhalen in verschillende hoofdstukken tegenkomen, met verschillende details verdwijnt elke kritische blik van moslims en worden er geen enkele aannames gedaan van vervorming van of toevoegingen aan de Koran en gaat men er als makke lammetjes vanuit dat dit geen enkele reden is om te denken dat er iets niet schort aan de betrouwbaarheid vam de Koran. Maar wanneer het om de Bijbel gaat dan is dit zelfde fenomeen voor de moslims ineens onomstotelijk bewijs van corruptie van de tekst. Echter, als het een probleem is voor de Bijbel, dat verschillende auteurs kent en dus verschillende details weergeeft bij elke auteur, dan zou hetzelfde fenomeen toch een veel groter probleem moeten zijn wanneer het om de Koran gaat, dat volgens moslims maar een auteur kent? Een zo een voorbeeld is het verhaal van Mozes en de brandende braamstruik. Dit verhaal komt op 3 plaatsen voor in de Koran. In soera 20:9-24, soera 27:7-14 en soera 28:29-34. Leg deze verhalen naast elkaar en je ziet een behoorlijk verschil in details:
- Moest Mozes zijn sandalen uittrekken, zoals dat in soera 20 wel wordt vermeld, maar in 27 en 28 niet?
- Sprak Allah nou de woorden “Gezegend is Hij die in het vuur is en wie er rondom is en Allah zij geprezen” zoals in Soera 27 staat vermeld maar in 20 en 28 volledig absent zijn?
- Zei Allah nou tegen Mozes dat hij zijn uitverkorene was zoals in soera 20 vermeld, maar in 27 en 28 niet?
- Sprak Allah nou wel of niet de woorden in 20:14-18, die we nergens tegenkomen in soera 27 en 28?
- Moest Mozes nou wel of niet zijn hand in zijn boezem steken, zoals vermeld in soera 27 en 28, maar niet in soera 20?
- Protesteerde Mozes nou wel of niet met het excuus dat hij iemand had vermoord, zoals vermeld in soera 28, maar niet in soera 20 en 27?
- Schoof Mozes Harun nou wel of niet naar voren? Volgens soera 28 wel, maar Harun komt helemaal niet voor in soera 20 en 27.
- Liet Allah Mozes nou 2 tekenen zien, zoals vermeld in soera 27 en 28, of slechts 1 teken, zoals in soera 20?
Met dit voorgaande in het achterhoofd: waarom zou de aanwezigheid van een clausule in Lucas, dat niet in de andere evangeliën is vermeld, bewijs zijn dat de Bijbel niet deugt, maar is er voor de moslim geen vuiltje aan de lucht dat er in de Koran, dat volgens hen maar een auteur heeft en men dus daarom geen enkele reden heeft deze verschillen te verwachten, dit soort verschillen staan in hetzelfde verhaal dat Allah in verschillende hoofdstukken vertelt? Waarom ligt daar dan de eis niet dat de auteur van de Koran elk verhaal op precies dezelfde manier vertelt, met precies dezelfde details, zonder enige afwijking? Het antwoord is simpel: zoals zo vaak blijkt is dat de Islam simpelweg niet te verdedigen is zonder te meten met twee maten. Men hanteert een maatstaf voor de Koran en een geheel andere maatstaf voor de Bijbel. En zoals altijd kunnen moslims het dus ook hier niet laten te meten met twee maten.
De Islamitische schrijver zegt ook dat de clausule “doet dit tot mijn gedachtenis” niet in bepaalde manuscripten voorkomt, inclusief “codex Bazare”. Nu bestaat er geen manuscript dat codex Bazare heet. De schrijver bedoelt hier vermoedelijk codex Bezae, maar dat terzijde. Echter, dat is nauwelijks een steekhoudend argument tegen deze clausule in Lucas. Codex Bezae is een 5e eeuwse manuscript en dit vers komt gewoon voor in manuscripten van de 2e eeuw: in P75 en zelfs in de Diatessaron, in P45 uit de 3e eeuw en ook in de grote manuscripten Codex Sinaiticus en Vaticanus uit de 4e eeuw. Daarnaast komt het ook nog eens voor in Alexandrinus en de Efraimi Rescriptus, die net als Bezae 5e eeuwse manuscripten zijn. Kortom, alle vroege manuscripten, behalve Bezae(!), hebben deze clausule. Dus waarom de moslim schrijver hier überhaupt vermelding van maakt, alsof dit de betrouwbaarheid van deze clausule zou ondermijnen, geeft te denken.
Wat is nu echt het geval?
De moslim schrijver weet blijkbaar niet dat het avondmaal sowieso een gebruik is dat herhaald wordt en is ingesteld door Jezus, ongeacht of het nou door Lucas is overgenomen van Paulus, wat niet het geval is. Het Avondmaal is namelijk strikt genomen gewoon de Pesach Seder, de Liturgische viering van de verlossing van de Israelieten van de slavernij uit Egypte, dat al sinds de tijd van Mozes is ingesteld en wordt gevierd. Jezus heeft namelijk zelf de toepassing in het leven geroepen toen hij in zijn laatste Pesach Seder de viering op zichzelf toepaste. Tijdens deze viering wordt er brood gebroken en wijn gedronken. Er zijn maar liefst vier bekers wijn die worden ingeschonken die avond:
- De beker der heiliging (Kos Qadesh)
- De beker der plagen (Kos haMakot)
- De beker der verlossing (Kos haGe’ula)
- De beker der lofzang (Kos Halel)
En het is na het breken van de matze en de dankzegging over het brood en de derde beker, de beker der verlossing, dat Jezus die aan zijn discipelen gaf, en de volgende woorden uitsprak:
En terwijl zij aten, nam Jezus een brood, sprak de zegen uit, brak het en gaf het aan zijn discipelen en zeide: Neemt, eet, dit is mijn lichaam. En Hij nam een beker, sprak de dankzegging uit en gaf hun die en zeide: Drinkt allen daaruit. Want dit is het bloed van mijn verbond, dat voor velen vergoten wordt tot vergeving van zonden. (Mat 26:26-28)
De beker der verlossing had vanaf dat moment dus niet alleen de herinnering van de verlossing van de slavernij in gedachten, maar nu ook de herinnering van de verlossing die Jezus aan het kruis bewerkstelligde. Net zoals wij in Exodus 12 lezen bij de instelling van de Pesach dat een ieder die God geloofde – en het bloed van het Pesach lam aan de deurposten smeerden – niet het oordeel van God onderging en zo verlost werd van de Egyptische slavernij, zo is ook het bloed van het Lam Gods, Jezus de Messias, een symbool voor de verlossing door het bloed van het Lam Gods. Dat bloed zorgt ervoor dat iedereen die God gelooft en het bloed van het Lam accepteert gevrijwaard is van het oordeel van God op de Laatste Dag en verlost zal zijn van alle zonden. Dit feit is wat de eerste gelovigen erkenden in hun vieringen van het Pesach Seder, door Jezus zelf ingesteld, waarvan tot de dag van vandaag het Avondmaal in Messiasbelijdend Joodse kringen een vast onderdeel is.
Kortom, er is geen enkele reden te denken dat de woorden van Jezus, opgetekend door Lucas, geen oorsprong bij de Heer zelf kennen, omdat andere auteurs die niet vermelden. Het is dan ook volkomen onnodig te denken dat Paulus de oorsprong is van deze traditie, puur en alleen omdat hij het ook noemt. Men komt slechts tot deze conclusie omdat men begint met de veronderstelling dat Paulus de boeman is, een valse apostel, die de boodschap van de Heer Jezus heeft verdraaid, zodat men dan vervolgens Muhammad naar voren kan schuiven als degene die zogenaamd recht is komen breien wat door Paulus scheef is gegroeid. Iets wat geen enkele moslim zowel theologisch alsook historisch kan onderbouwen.
Gods Zegen voor een ieder die dit artikel leest. Met dank aan de Heer, die alle dingen mogelijk maakt.
In Jezus Naam.
Deo Volente NL
