Abortus is niet niks. Iedereen is het daarover eens. Het is een gevoelig punt, emotie- opwekkend en ‘heftig’. Geen abortusvoorstander die daar afwijzend op zal reageren. Maar die zienswijze is een zelf-weerleggende kijk op de zaak. Hun getuigenis dat abortus ‘je heus niet in je koude kleren gaat zitten’, getuigt tegen ze. Want als abortus geen moord is, wat zij doorgaans zeggen te geloven, dan kan er geen emotie zijn. Dan is het aborteren van een zich in rap tempo ontwikkelende pulk in mijn neus ongeveer de lading waarover we het hebben. Een activist die tegen neuspulken is, omdat het moord is, zal door mij worden uitgelachen. Hij krijgt van mij geen blik naar de grond met het verzoek niet zulke kwetsende dingen te zeggen.
Dus wat is abortus als het meer is dan een pulk uit je neus halen? Waarom wekt het in beide kampen gevoelens op en niet alleen daar waar men gelooft dat het moord is? Het antwoord hierop is even simpel als verontrustend: het leven in een foetus is zo evident dat zelfs een abortusarts het niet kan ontkennen. En dat is nota bene de persoon die het uitvoert. Feit is nu eenmaal dat geen enkele zichzelf respecterende wetenschapper op dit gebied zal zeggen dat de zygote, het embryo en de foetus geen menselijk leven bevatten. We weten dat het weefsel menselijk is, het DNA behoort tot een uniek menselijk wezen en het feitelijke eindresultaat van dit natuurlijke proces is een mensenbaby. Vergeef me de oneerbiedige beeldspraak, maar daar is geen speld tussen te krijgen.
Begeerte onderdrukt de waarheid
Mensen hebben allerlei begeerten. Velen van ons hebben de wens om populair te zijn in plaats van een paria. Dat kan in deze tijd al een reden zijn om pro-abortus te worden. Je lijkt dan immers pro-vrouw en dat scoort. Ook het benoemen van de ‘eigen keus’ is een fraai stukje post-modernistisch relativisme waar je op de meeste verjaardagen mee kunt thuiskomen. Een vrouw die haar keuzevrijheid gebruikt om naakt over de snelweg naar huis te wandelen, heeft echter even geen recht om met haar lichaam te doen wat zij wil. Zelfbeschikking is dus toch geen onbeperkte vrijheid, wederom volgens voorstanders van abortus zelf. Een andere begeerte is de acute nood die ongewenstheid met zich meebrengt. Je hebt het, het groeit elke minuut maar je wil het niet. Dan is een pro-abortusvisie bij veel moeders al snel ‘geboren’. Niet omdat het waar is, maar omdat het geweten er (voorlopig) mee beschermd wordt tegen gevoelens van schuld.
Velen van ons hebben de wens om populair te zijn in plaats van een paria.
Bij tegenstanders van abortus valt er niet zoveel begeerte te bespeuren. Men wordt er niet populair van, zo kan ik u uit ervaring verzekeren. Ook kan men zich ongetwijfeld voorstellen dat een kind ongewenst is en heeft men het zelf wellicht al eens meegemaakt. Zou het dan een begeerte zijn om je religieuze overtuiging langs deze weg uit te dragen? Dat is onwaarschijnlijk. De mens om ons heen doet zoveel wat onbijbels is. Maar wij kunnen als christenen moeilijk gaan opleggen dat anderen zich voortaan onthouden van bijvoorbeeld atheïstische uitspraken. Echter, abortus is niet hetzelfde. Een ander mens is daar in het geding. Eentje die zichzelf niet kan verdedigen tegen haar vervolgers.
Anti-vrouw?
Vaak wordt gedacht dat pro-leven inhoudt dat je anti-vrouwenrechten bent. Immers, een verworven recht van (toevallig) vrouwen om hun kind te aborteren, omwille van zo’n beetje alle denkbare futiliteiten, is wat men wil afnemen. Maar dat is het oneerlijk verleggen van de aandacht. Het impliceert een beetje dat diezelfde mensen opeens pro-abortus worden als mannen vanaf nu de draagmoeders van onze kinderen worden. Een pro-leven visie is niet anti-vrouw. Het is pro-vrouw, -man, -tiener, -kleuter, -peuter, -baby, -foetus, -embryo en zygote. Oftewel het staat voor de rechten van de mens in al haar hoedanigheden.
Wat is moord?
Maar laten we tot de kern komen. Er is maar één vraag die belangrijk is en die luidt als volgt: ‘Is abortus moord?’ Want als het verlossende antwoord ‘nee’ luidt, word ik pro-abortus. Dan heb ik geen objecties meer en is het waarlijk een pulk uit mijn neus, zo’n foetus. Maar die vraag is nog nooit beantwoord met feiten. De wetenschap faalt daar. In een tijd dat er meer dan ooit bekend is over de ontwikkeling van leven in de baarmoeder kan zij onmogelijk een intelligente zaak bouwen rondom de notie dat een foetus geen mens is en derhalve niet gedood kan worden maar slechts wordt verwijderd. Zelfs onze Abortuswet ontwijkt iedere behandeling van deze hamvraag. Het meest cruciale stukje waarheidsvinding wordt simpelweg overgeslagen.
En zelfs als we doen alsof deze vraag niet te beantwoorden is, dient de waardige abortusvoorstander direct rechtsomkeer te maken. Want als ook maar een beetje onzeker is dat van moord geen sprake kan zijn, dient de procedure uiteraard voor onbepaalde tijd te worden uitgesteld. Dat geldt voor het opblazen van een gebouw zolang nog niet vaststaat dat alle mensen eruit zijn, dus waarom niet voor de inhoud van een baarmoeder? Het is niet zo dat de tegenstanders van abortus moeten aantonen dat het wel moord is. Zij hebben een mensenbaby aan hun zijde, een eindresultaat. De voorstanders van abortus dienen aan te tonen dat diezelfde baby op enig moment in de voorliggende stadia geen mens was.
Ethisch dilemma
Maar zelfs dan zal men falen de pro-abortuspositie te legitimeren. Want ook al zou een foetus van twaalf weken nog geen mens zijn (quod non) dan nog is het beëindigen van dit natuurlijke proces in alle gevallen moord. Waarom? Omdat hier een vaststaande, menselijke toekomst wordt ontnomen. Zoals u mij het leven van een veertiger zult ontnemen indien u mij binnen nu en vijf jaar besluit te doden. U heeft het recht niet mij te weerhouden van het bereiken van enige levensfase die de natuur voor mij heeft uitgestippeld. De abortuskwestie is ten hoogste (!) een ethisch dilemma. Ofwel: iets waar geen eensgezindheid over bestaat onder de bevolking, maar waarbij er wel grote ethische implicaties op het spel staan. In dit geval staan we voor een keuze tussen twee kwaden: gaan we (mogelijk ten onrechte) vrouwen dwingen hun kroost te baren of gaan we (mogelijk) massamoorden plegen op baby’s? Ik zou zeggen: meet de legitimiteit van beide beleidsvormen af aan het hypothetische gelijk van hun tegenpolen en weeg de uitkomsten tegen elkaar af.
Onterechte dwang versus massamoord. Welk kwaad zou u bestempelen als het kleinere? Maak uw keuze vandaag nog, want mooier dan dit wordt het niet.
Gods Zegen voor een ieder die dit artikel leest. Met dank aan de Heer, die alle dingen mogelijk maakt.
In Jezus Naam.
Deo Volente NL
