Ik ben geboren in Overijssel. Mijn ouders kwamen 30 jaar geleden als gastarbeiders uit het geweldige gebied van Hatay, Turkije. Mijn ouders waren moslims, dus ik was een moslim. Ik kende niets anders. Ik ging naar de moskeeschool, leerde de Arabische taal zodat ik de koran kon lezen. Ik deed mijn plichten en diende mijn Allah. Dat was alles wat ik wist en wat ik ook deed.
Hoe ouder ik werd, hoe meer vragen ik kreeg. Vragen zoals “Wat doe ik hier?” en “Wat is het doel in mijn leven?”, “Waar leef ik voor en waar ga ik heen?” Ik ging met deze vragen naar de imam, maar kreeg van hem een antwoord dat me gewoon niet aanstond. Hij zei dat ik gewoon mijn plichten moest doen en niet zoveel vragen stellen. Ik kreeg een stuk ongelukkigheid in mij. Maar ik deed wat hij zei. Alleen de vragen bleven en ik wist niet goed wat ik ermee moest. Dus ik begon mijn eigen zoektocht. Ik vroeg deze vragen aan verschillende mensen en probeerde door films en muziek een betekenis te geven aan mijn leven. Dit hielp echter niet. Hierdoor ging ik helemaal de slechte weg op. Ik begon te drinken en drugs te gebruiken. Mijn ouders wisten van niks en de Turkse gemeenschap wist ook niks. Ik leidde eigenlijk een soort dubbelleven. Dit ging maar door tot ik 18 werd en ik het leven helemaal niet meer zag zitten. Ik had het helemaal gehad. Als dit mijn hele leven was en dit alles was wat er uit het leven te halen viel hoefde het voor mij niet meer. Ik was klaar hier. Ik had besloten om zelfmoord te plegen. Ik slikte pillen, kwam in de ziekenhuis, mijn maag werd leeggepompt. Ik veroorzaakte verschillende ongelukken, sneed mijn armen, maar wat ik ook deed, ik ging maar niet dood! Toen besloot ik te stoppen met eten. Binnen 2 maanden was ik iets van 20 kilo kwijt.
Ik zei: “Ik ben als moslim geboren en ik zal als moslim sterven, jij blijft weg van mij!”
Tijdens deze periode liep ik ook stage op een basisschool, ik deed namelijk MBO opleiding onderwijsassistente. Grappig hè?! Maar in ieder geval begon de leerkracht waar ik bij stage liep ook te zien dat het niet zo goed met mij ging. Zij begon mij te vertellen over een ‘Jezus’, een Jezus die van me houdt en een Jezus die om mij geeft en dat ik mee moest gaan naar de kerk. Ik vond het belachelijk wat ze zei. Ik reageerde heftig naar haar. Ik keek haar aan met mijn opgestoken vinger en zei: “Ik ben als moslim geboren en ik zal als moslim sterven, jij blijft weg van mij!” Maar deze vrouw schrok helemaal niet van mijn reactie. Ze bleef me maar vertellen over haar Jezus! Wat mij telkens weer bozer maakte! Na een paar weken begon ik te luisteren naar wat ze allemaal te zeggen had. Ze had het over liefde, vergeving, verlossing en een nieuw leven. Het waren woorden en begrippen die ik in mijn moslimgeloof eigenlijk helemaal niet of niet zoveel had gehoord. De woorden die ze sprak begonnen wat met mij te doen. Ik begon geïnteresseerd te raken in wat ze te vertellen had. Maar ik dacht: Nee, ik kan dit niet ik ben een moslim.
Die worsteling duurde een paar weken, waarop ik uiteindelijk besloot om een bijbel te kopen en erin te lezen. Ik begon helemaal aan het begin van de bijbel. Alles wat ik las was WOW!! Het was zo duidelijk en zo mooi. Maar ik besloot dat ik dit niet kon doen, ik was een moslim. De worsteling duurde nog een paar weken. Aan de ene kant was ik zo geïnteresseerd in de Jezus waar die vrouw het over had en de bijbel was zo mooi, maar ik was een moslim en kon dit niet maken.
Op een zondag stond ik op en ik besloot dat ik naar de kerk zou gaan om te kijken wat daar was. Ik stapte op mijn scooter en begon te trillen, de worsteling in mij was zo reëel. Aan de ene kant dacht ik steeds, waar ben je mee bezig je bent een moslim en aan de andere kant dacht ik, ik heb niks te verliezen, ik ga toch binnenkort dood, ik wil weten wat er in die kerk is. Dus ik rijd naar de kerk, geen idee wat me overkomt met dat trillen en zo. Ik kom bij de kerk aan, ik zet één stap in de kerk en ik begin te huilen en te huilen. Geen idee wat me overkomt. Het enige wat ik weet is dat wie deze Jezus ook is en wat hij ook doet, ik weet dat hij waar is en ik zal er alles aan doen om hem te leren kennen. Ik zit het hele kerkprogramma op een stoel, geen idee waar ze over zingen of waar ze over praten, maar het enige wat ik weet is: deze Jezus is echt waar, hij is echt en ik voel hem op dit moment. Het was alsof mijn hele leven tot dit punt had geleid. Mijn hele zoektocht ging hier om. Mijn hele leven kwam op de juiste plaats, die zondagochtend op die stoel in die kerk. Ik begreep niks, maar ik kreeg zo’n duidelijkheid. Het voelde alsof ik 18 jaar in een storm was geweest zoekende naar een licht en die zondagochtend ontmoette ik het Licht, Jezus, en hij kalmeerde de storm.
Ik weet nu wat het doel is in mijn leven en ik weet waar ik voor leef. Ik heb geen plichten meer, maar een God waar ik zoveel van hou, waar ik alles voor over heb. Mensen vragen mij altijd gelijk als ik mijn verhaal vertel: “Wat vonden je ouders ervan?” Mijn ouders vonden het heel moeilijk en ze hebben heel lang niet met me gesproken omdat ze het gewoon niet konden accepteren. Maar ze zien de verandering die ik heb meegemaakt en ze accepteren me vandaag en ik ben een betere dochter naar hun nu ik Jezus volg. Jezus volgen is de moeilijkste weg die ik ooit heb moeten nemen, maar het is de mooiste weg ooit! Selam Aleykum.
Yuksel
