Weerlegging van de 3 beste argumenten

tegen het christendom vanuit de Islam

deel 3a

De overlevering van de Koran en de Bijbel

Dit is het derde deel in een reeks reacties op het derde en laatste punt van deze serie. In deel 1 hebben wij gekeken naar de kritiek op de inspiratie van de Thora. In deel 2 namen we de kritiek op de inspiratie van de Evangeliën onder de loep. Als derde en laatste punt wordt de volgende bewering gedaan:

“Punt 3;
Geen praktijk van memoriseren van de Bijbel in tegenstelling tot de Koran. Geen gecompileerde versie van de Bijbel dat dateert uit de eerste tweede of derde eeuw in tegenstelling tot de Koran. Geen enkele vorm van keten van overleveraars van de Bijbel in tegenstelling tot de Koran dat moetawattir is overgeleverd.”

Moslimapologeten zijn gewoon dit soort beweringen te maken over de Koran. Ze zijn wat voorzichtiger geworden, want voorheen beweerden ze dat er geen letter van de Koran ooit is veranderd. Met de ontdekking van oude Koran manuscripten is die bewering om zeep geholpen. Maar ondanks het bewijs van het tegendeel blijven moslims toch dit soort gechargeerde beweringen doen over de tekst van de Koran en de accuratesse van de overlevering, zowel mondeling als schriftelijk. Een goed voorbeeld van deze ongefundeerde zekerheid zien wij in de volgende uitlating van de 20^e eeuwse Islamitische geleerde Sayyid Abul A’la Mawdudi:

“The original texts of most of the former divine Books were lost altogether, and only their translations exist today. The Qur’an, on the other hand, exists exactly as it had been revealed to the Prophet; not a word – nay, not a dot of it – has been changed. It is available in its original text and the Word of God has been preserved for all times to come.” [1]

Naast de nutteloze bewering dat wij de originele tekst van de vorige geinspireerde boeken niet meer hebben maar alleen hun vertalingen – (gezien de vertalingen een weerspiegeling zijn van de originele teksten die wij in de vorige delen besproken hebben. De vertalingen geven aan hoe de originele teksten eruit hadden gezien. En dus, als wij alleen de vertalingen van de originele boeken hadden, was dat alsnog een probleem geweest want de vertalingen die wij hebben spreken de Koran net zo krachtig tegen als de vermeende vermiste originele teksten waar zij een kopie van zijn.) – is de bewering dat er “geen woord – neen, geen puntje ervan” veranderd is natuurlijk al lang verwezen naar het land der fantasieën met de ontdekking van een aantal oude Koran manuscripten die op vele plaatsen verschillen van de huidige Arabische tekst van de Koran. En toch geloven moslims precies wat er door Maududi hierboven gezegd is, omdat dit nu eenmaal is wat de imams en moslim apologeten hen wijsmaken. Maar dit toont aan hoe hardnekkig dit gerucht is en hoe het zelfs in het licht van onomstotelijk bewijs van het tegenovergestelde maar niet uitsterft en koppig standhoudt.

Daarnaast hebben de argumenten van moslims, los van hun a-historische aard, ook geen logisch onderlegd fundament. Moslims maken vaak argumenten tegen het christendom die op grond van basale logica geen hout snijden. Het eerste argument dient hier als een goed voorbeeld van een uit de lucht gegrepen standpunt met in het achterhoofd houdend dat het doel hiervan is dat dit als een argument tegen het christendom moet gelden. Hoe is de vermeende memorisatie van de Koran op zich een argument tegen het christendom? Hoe is het vermeende ontbreken van memorisatie op zich van de Bijbel een argument tegen het christendom? Ten eerste is de vermeende memorisatie van de Koran nietszeggend. De memorisatie van een vals boek is precies dat: de memorisatie van een vals boek! Maakt niet uit hoe goed je historische fouten, tegenstrijdigheden, ontberende logica en misrepresentaties memoriseert, de boodschap blijft gebaseerd op historische fouten, tegenstrijdigheden, ontberende logica en misrepresentaties. Met andere woorden: memorisatie maakt geen waarheid.

Ten tweede is het sterkste geheugen zwakker dan het zwakste inkt. Een geschreven tekst vormt een veel betere getuigenis dan een gesproken woord. Het is niet voor niets dat de Koran op een gegeven moment is opgeschreven, juist om de reden dat men bang was dat een groot gedeelte van de tekst verloren zou gaan. [2] Een wijdverspreide geschreven tekst is veel beter dan een wijdverspreide orale traditie. Zeker als die orale traditie pas als “check” wordt toegepast na het ontbreken van de vermeende inspiratie die de basis vormt van een uiteindelijke tekst waar die orale traditie een check op moest zijn geweest, zoals dat het geval is bij de Islam.

Ten derde is een geschreven tekst beter bewijs dan een gememoriseerde tekst. Daarom sluiten wij contracten en overeenkomsten in geschreven vorm en niet op het woord van een individu. Wanneer er een dispuut is staat alles zwart op wit en is het dispuut voorbij. Probeer dat maar met twee tegenover elkaar staande beweringen “in goed vertrouwen” gesproken. Een goed voorbeeld hiervan is het al eerder aangehaalde voorbeeld van het feit dat moslims beweerden dat hun tekst zonder enige afwijking was overgeleverd: geen letter zou veranderd zijn aan de tekst van de Koran. Maar toen werden Koran manuscripten gevonden en bleek de tekst variante lezingen te hebben. Dit wordt ook bevestigd door de Islamitische traditie. Dit legt de vinger precies op de zere plek bij moslim apologeten: maakt niet uit hoe hard men roept dat de Koran tot op de letter is gememoriseerd en zogenaamd op geen enkel punt zou afwijken van wat er in de 7^e eeuw zou zijn overgeleverd door Muhammad, op het moment dat er een Koran manuscript met het zwakste inkt gevonden wordt waarop een tekst staat dat op verschillende plekken afwijkt van de huidige tekst doet dat de bewering van de moslim apologeten teniet. Leg dit tegenover het feit dat wij in zeer vroege stadium van de tekst van het Evangelie manuscripten hebben die precies dezelfde boodschap verkondigen.

Hetzelfde geldt voor de Thora. Hoewel er ongeveer 1000 jaar zit tussen de Thora van de Masoretische Tekst Traditie en de Dode Zee Rollen komen de teksten heel goed met elkaar overeen. Ze communiceren allemaal dezelfde boodschap en geen van beide ziet eruit zoals een moslim zou verwachten dat de zogenaamde “originele Thora” eruit zou zien. (Niet 1 manuscript dat ooit in de wereldgeschiedenis gevonden is ziet er overigens uit als de denkbeeldige “originele Thora” waar moslims het altijd over hebben) Niet dat er geen vroege Koran manuscripten zouden zijn, maar die zijn evengoed onderhevig aan tekstuele varianten als de tekst van de Bijbel, al zij het in mindere mate. Dat is natuurlijk ook logisch want de Koran kent een gecontroleerde overlevering van de tekst tegenover de ongecontroleerde overlevering van de tekst van de Bijbel. [3]

Zie dan ook het onderscheid dat hier bewust gemaakt wordt: Wanneer ik over de Bijbel spreek dan spreek ik over het bewaren van een boodschap, terwijl wanneer ik over de Koran spreek spreek ik over het bewaren van iedere letter van de Koran. Geen enkele christen die de manuscript historie van de Bijbel kent heeft ooit beweerd dat tekst van de Bijbel letter voor letter bewaard is gebleven zonder dat er ook maar één letter veranderd is. Dus die claim hoeven wij dan ook niet te verdedigen. Wat wel gezegd wordt is dat de boodschap van God die hij zijn profeten heeft geschonken intact is gebleven. En het is dan ook die claim die wij verdedigen. Echter, de moslims beweren niet alleen dat de boodschap van Allah is bewaard, maar dat de tekst met geen letter is veranderd sinds het in de 7^e eeuw is geopenbaard. Dit is een claim die moslims zullen moeten verdedigen totdat zij er vanaf stappen.

Ten vierde, de gememoriseerde tekst is die van de Arabische Hafs tekst die pas gestandaardiseerd was in 1924. Wie heeft die tekst gestandaardiseerd? Wie zegt dat die tekst gestandaardiseerd diende te worden en niet de Arabische Warsch tekst of een andere Arabische tekst die verschilt met deze tekst uit 1924? Of de tekst uit Sana’a? Of die uit Topkapi? Of de Samarqand tekst?

Een ander voorbeeld van een argument dat niet voldoet aan de maatstaf van gezonde logica is het tweede argument dat wordt aangedragen: “Geen gecompileerde versie van de Bijbel dat dateert uit de eerste tweede of derde eeuw in tegenstelling tot de Koran.” Wat dit te maken heeft met de betrouwbaarheid van een tekst is werkelijk een raadsel. Dit argument gaat er vanuit dat tenzij een werk is gecompileerd tot zijn uiteindelijke vorm de tekst onbetrouwbaar is of ongeïnspireerd geacht zou moeten worden. De realiteit is natuurlijk dat het er niet toe doet of verschillende werken van verschillende auteurs (of dezelfde auteur) zijn gecompileerd tot het uiteindelijke werk. Het werk van bijvoorbeeld Matteus staat op zichzelf als geschreven tekst, ongeacht of het samengebundeld is met het werk van Marcus. Die teksten zien er niet ineens anders uit wanneer zij gecompileerd zijn vergeleken met voordat zij gecompileerd waren. Een compilatie zegt niets over de betrouwbaarheid van een tekst van verschillende werken als losse componenten. Als dat wel zo is dan is de tekst van de Koran ook onbetrouwbaar en/of ongeïnspireerd geweest totdat Uthmann Ibn Afan die tekst compileerde tot het uiteindelijk product dat wij nu kennen als de Koran. Geen enkele moslim die dit argument zou aanvaarden aangaande de Koran, maar dit wordt wel zonder blikken of blozen aangedragen als een valide argument tegen de Bijbel.

Het laatste argument is het punt dat er volgens de moslim apologeten “geen enkele vorm van keten van overleveraars van de Bijbel [is] in tegenstelling tot de Koran dat moetawattir is overgeleverd”. Iedereen die bekend is met de kerkgeschiedenis weet dat hier niets van waar is wat de Bijbel betreft. Laten we beginnen met de erkenning van Jezus die de Thora en de profeten zoals die in die tijd bestond bevestigd heeft door er veelvuldig uit te citeren zonder ook maar een kanttekening over een vermeende corruptie of ontbreken van een zogenaamde “keten van overleveraars”. Ook zijn apostelen deden dat veelvuldig in hun brieven. Wij weten hoe die tekst eruit zag, omdat wij de Dode Zee Rollen hebben die uit die tijd afstamt. We hebben ook de LXX, een vertaling die uit dezelfde tijd komt en ook dezelfde boodschap als de DZR aan de profeten van Israel koppelt. En dat terwijl de DZR, de MT en de LXX allemaal van verschillende Hebreeuwse Tekst families komen. Hetzelfde geldt voor het Nieuwe Testament. Je hebt in feite geen “keten van overleveraars” nodig als je een tekst hebt die eeuwen van elkaar verwijderd zijn, maar dezelfde boodschap communiceren. Is het leuk om te hebben? Tuurlijk. Maar is het noodzakelijk? Totaal niet. Vooral niet wanneer het door profeten wordt erkend als authentiek.

Bovendien is er weldegelijk een keten van overleveraars vanuit de eerste eeuw wat de 4 Evangeliën betreft. De 4 Evangeliën zijn gebruikt door de eerste kerkvaders na de apostelen. Voor deze auteurs betekende het gebruikmaken van de Evangeliën dat degenen naar wie zij schreven bekend waren met deze bronnen en dat de autoriteit van deze bronnen erkend werd. Zij gebruikten alleen deze 4 Evangeliën en geen ander! Deze kerkvaders zijn Ignatius, Polycarpus, Papias, Justinus, Irenaeus. Irenaeus is weliswaar de eerste die referenties maakte naar “de 4 Evangeliën” en er een naam aan koppelt, maar de kerkvaders die hierboven voor hem genoemd worden refereerden uitsluitend naar deze 4 Evangeliën. Veel van de kerkvaders is verloren gegaan omdat het christendom destijds een illegale religie was en veel vervolgingen kende, waarbij manuscripten en documenten vernietigd werden. Maar wat er is overgebleven is belangrijk geweest om een beeld te krijgen hoe men dacht over wat men als autoriteit zag en wat niet. Zo refereerde Ignatius (stierf 108 AD) naar Matteus, Lukas en Johannes, Polycarpus (stierf 150 AD) naar Matteus, Marcus en Lukas, Papias (stierf 130 AD) naar Matteus en Johannes. Van Ignatius en Polycarpus is bekend dat zij van de apostel Johannes geleerd hadden. Van Papias is bekend dat hij in contact is geweest met discipelen van de apostelen. Ignatius en Polycarpus waren vrienden en Irenaeus was een leerling van Polycarpus. Dus ondanks alles dat verloren gegaan is door vervolging in de 2^e eeuw hebben wij hier onze “keten van overleveraars”. Een ander document dat gebruikt werd in de vroege gemeente, de Didaché, dat zelf ergens gedateerd wordt tussen 60 en 110 AD, heeft een aantal referenties naar Matteus. Kortom, de enige “evangelie” die men gekend heeft en erkend werd door christenen in de eerste en tweede eeuw was wat wij nu hebben. [4]

Dus als we het dan toch over een “keten van overleveraars” hebben, wat dus helemaal niet noodzakelijk is, dan is het wel het gebruik en de erkenning van de enige Evangeliën die uit de eerste eeuw kwamen en wijd verbreid en ononderbroken door de gelovigen werden gebruikt: de 4 Evangeliën die wij nu hebben.

De ironie die telkens weer opduikt en iedereen die hierover met moslims spreekt altijd de moslims voor ogen dient te houden is het feit dat de Koran telkens refereert naar de Thora en Evangelie die Christenen bezaten tijdens het leven van Muhammad en dat dit Evangelie refereert naar Muhammad zelf (Soera 7:157 en 2:146). En wij weten van manuscript bewijs welk Evangelie men had in de tijd van Muhammad: dat wat wij nu bezitten. Als men dan wil volhouden dat het Evangelie dat wij nu hebben niet het Evangelie is waar de Koran naar refereert, waarom doen moslims dan zo hun stinkende best om Muhammad in onze Evangelie te vinden, vaak refererend naar de Helper in Johannes 14-16 of het “volk” in Matteus 21:43? En hoe weten zij dat die teksten authentiek zijn en niet een van die hopeloos corrupte teksten zijn waar men zo voor moet oppassen? Aan de ene kant wil de moslim de tekst ondermijnen en verwerpen maar aan de andere kant beroept de moslim zich op diezelfde tekst als waarheid. Deze schizofrene houding ten opzichte van de Bijbel is helaas voor de moslims een logisch gevolg van wat de Koran over de Bijbel zegt: Het spreekt lovend over de Thora en Evangelie terwijl het hen in precies dezelfde adem finaal tegenspreekt. De appel valt inderdaad niet ver van de boom.

In het volgende deel zullen wij kijken naar de Islamitische traditie en zien of de getuigenis van de Islamitische bronnen zo rooskleurig over de Koran is als moslimapologeten vandaag de dag beweren.

Voetnoten

[1] Sayyid Abul A’la Mawdudi, Towards Understanding Islam (The Islamic Foundation, 2013) 109

[2] Sahih al-Bukhari, Vol. 6, Bk. 61, No. 509

[3] https://deovolentenl.nl/is-het-nieuwe-testament-betrouwbaar-introductie Zie onderaan de web page “Ongecontroleerde transmissie”.

[4] Hier is een grafiek dat het gebruik van de Evangeliën in de vroege gemeente weergeeft. Een vink wil zeggen dat ernaar gerefereerd werd door de kerkvader. Een kruisje wil zeggen dat het werk werd genoemd maar afgewezen. Een stipje geeft geen gebruik aan.